دانلود آهنگ نامه ای به فرزند از یاس (اصلی + ریمیکس غمگین)

اﻳﻨﺎ ﺣﺮﻓﺎی ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ
ﻣﻦ ﻓﻘﻄ ﺑﻬﺸﻮن وزن دادم ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪه ﺷﻪ
ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از ﻳﻪ ﻧﺎﻣﻪ
از ﻳﻪ ﻏﺮور ﻳﻪ ﻏﺮورب آه
ﻧﺎﻣﻪ ای ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪ
ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪا ﻋﺰﻳﺰم ﺳﻠﺎم
ﻳﻪ ﻛﻤﻰ ﺑﻰ ﺣﺎل و ﻣﺮﻳﻀﻢ اﻟﻦ
ﺧﻴﻠﻰ واﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻢ درﻳغ از ﺟﻮاب
ﺣﺲ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ روزا ﻏﺮﻳﺒﻪ ام ﺑﺮات
اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺮﻛﻰ ﺗﻮی ﺣﺴﺶ ﻏﺮﻗﻪ
اﻳﻦ دﻳﻮارا اﻧﮕﺎری ﻃﻠﺴﻤﺶ ﻛﺮده
ﺧﻮﻧﻪ ی ﺳﺎﻟﻤﻨﺪان ﺧﻮدت ﻓﻜﺮ ﻛﻦ
اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺣﺘﻰ ﺧﻮد اﺳﻤﺶ ﺗﻠﺨﻪ
ﻣﻴﮕﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪن
ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻗﻔﺲ ﺑﺸﻴﻨﻢ
اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻰ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آﺧﺮای ﻋﻤﺮم
روزی ﻛﻪ ﻣﻨﻮ آوردی اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺮدم
ﺑﻌﻀﻰ وﻗﺘﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻗﺪم ﻣﻰ زﻧﻢ
آﻟﺒﻮم ﺟﻮوﻧﻴﺎﻣﻮ ورق ﻣﻰ زﻧﻢ
ﺗﻨﻬﺎ ﻳﺎدﮔﺎری ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻴﺮم ﺗﻮ دﺳﺘﺎم
ﻗﻄﺮه ﻫﺎی اﺷﻜﺎ ﭼﻜﻴﺪن رو ﻋﻜﺴﺎ
اﻳﻨﻢ ﺑﮕﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻮاﻣﻮﻧﻮ دارن
ﺳﺮ وﻗﺘﺶ ﻏﺬا و دواﻣﻮﻧﻮ دادن
وﻟﻰ اﻳﻦ ﻣﻨﻮ ﺳﺮﺧﻮش ﻣﻰ ﻛﺮد
ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮدم ﻣﻨﻮ ﺗﺮ ﺧﺸﮏ ﻣﻰ ﻛﺮد
ﻳﻪ ﺟﻮراﻳﻰ اﻳﻦ ﻳﻪ ﺗﻌﻬﺪه
وﮔﺮﻧﻪ اﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﻧﺪارم ﺑﻪ ﺗﺮﺣﻤﺖ
ﮔﻔﺘﻢ “ﻤﻴﺨﻮای ﺑﺮﻣ” ﺗﻮ اﻧﻜﺎر ﻧﻜﺮدی
ﺣﺘﻰ واﺳﻪ ﻣﻮﻧﺪن ﻣﻦ اﺻﺮار ﻧﻜﺮدی
ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ واﺳﻪ ی ﻣﻮاﻓﻘﺘﺖ
ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮاﻗﺒﺘﺖ
ﻧﻤﻴﺸﻢ اﺳﺒﺎب ﻣﺰاﺣﻤﺘﺖ
ﻛﺴﻰ ﺳﺮاﻏﻤﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﮕﻮ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻪ
ﺧﻠﺎﺻﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﺗﻤﻮﻣﻪ ﻛﺎرم
ﻣﻦ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﻋﺎدت ﺑﻪ ﻧﺒﻮدت دارم
ﻟﺎاﻗﻞ از اﻳﻨﺠﺎ رد ﺷﺪی ﻳﻪ ﺳﺮی ﺑﻬﻢ ﺑﺰن
ﻳﻪ دﺳﺘﻢ ﺗﻜﻮن ﺑﺪی ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻟﺖ دارم
ﻳﻪ ﻛﻢ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ وا ﻛﻦ
ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻦ
ﺑﻪ ﻣﻨﻰ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺘﻮ ﺑﺎ اﺷﮏ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺗﺮ ﻧﻤﻰ ﻛﺮدم
ﻧﮕﺎﻫﺘﻮ ﻓﻬﻤﻴﺪم از اﻳﻨﺠﺎ دارم ﻣﻴﺮم
دﻳﮕﻪ ﺑﺎزم ﺑﻪ اون ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﺮﻧﻤﻴﮕﺮدم
ﻳﻪ روز ﻳﻪ ﻣﺮدی اوﻣﺪ ﺑﺎﺑﺎﺷﻮ ول ﻛﺮد
روز ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺮﻣﺮد از دﻧﻴﺎ دل ﻛﻨﺪ
ﺑﻪ ﻳﺎد اون ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻴﺲ ﻣﻴﺸﻪ ﭘﻠﻜﻢ
ﭼﻮن از ﭘﻴﺮی ﻧﻤﺮد از ﻏﺼﻪ دق ﻛﺮد
ﻣﻴﺪوﻳﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻴﭽﻰ
آﺧﺮم ﻣﻰ ﻣﻴﺮی ﻳﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﻣﻴﺸﻰ
از اﻳﻦ ﻣﻮردا زﻳﺎد دﻳﺪم
اﻟﺒﺘﻪ آدم ﺧﻮب ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﺎن ﻣﻴﺮن
ﻳﻪ ﺟﻮوﻧﻪ ﺑﻌﻀﻰ وﻗﺘﺎ ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﮔُﻞ ﻣﻴﺎد
اوﻟﻴﻦ روزا از اون دورا دﺳﺖ ﺗﻜﻮن ﻣﻰ داد
اوﻧﻢ ﻣﻴﺎد اﻳﻨﺠﺎ واﺳﻪ دادن روﺣﻴﻪ
ﻇﺎﻫﺮاً ﻛﻪ آدم ﺧﻮﺑﻴﻪ
اون ﻣﻨﻮ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺳﻪ واﺳﻪ ﺛﻮاﺑﺶ ﻣﻴﺎد
اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﻳﻪ روزی ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﻴﺎد
ﻳﻪ وﻗﺘﺎ ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﻪ ﭼﺸﺎﻣﻮ زود
ﻣﻰ ﺑﻨﺪم ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﺗﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﺟﺎی اون
ﻗﺒﻠﻨﺎ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻰ ﺗﻮ ﻗﺼﻪ ـﺖ ﻳﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻢ
اﻟﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺮ ﺷﺪم ﺑﺮج زﻫﺮﻣﺎرم
آدم ول ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻗﺼﻪ ﺷﻮ؟
ﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻧﺮو ﻓﺲ ﻧﺸﻮ
ﻓﻘﻄ اﻳﻨﻮ ﺑﺪون دﻟﻢ ازت ﭘُﺮ ﺑﻮد ﺣﺴﺎﺑﻰ
ﻣﻴﺨﻮای اﺳﻢ ﺧﻮدﺗﻮ اﻟﮕﻮ ﺑﺬارﻳ؟
ﻳﻪ درﺧﺖ ﭘﻴﺮو از ﺗﻮ ﺑﺎغ ﻛﻨﺪی
ﺣﺎﻟﺎ ﭼﻴ؟ ﻣﻴﺨﻮای اوﻧﻮ ﺗﻮی ﮔﻠﺪون ﺑﻜﺎرﻳ؟
ﻳﻪ ﻛﻢ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ وا ﻛﻦ
ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻦ
ﺑﻪ ﻣﻨﻰ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺘﻮ ﺑﺎ اﺷﮏ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺗﺮ ﻧﻤﻰ ﻛﺮدم
ﻧﮕﺎﻫﺘﻮ ﻓﻬﻤﻴﺪم از اﻳﻨﺠﺎ دارم ﻣﻴﺮم
دﻳﮕﻪ ﺑﺎزم ﺑﻪ اون ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﺮﻧﻤﻴﮕﺮدم
دﻳﺸﺐ ﺧﻮاب دﻳﺪم دارم ﮔﻠﺎی ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﻮﻧﻮ آب ﻣﻴﺪم
ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﺮﺣﺎل و راﺿﻰ در ﺣﺎل ﺑﺎزی
زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ داد ﻣﻌﻨﺎی ﺧﺎﺻﻰ
ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻰ ﭼﺸﻢ ﺑﺬار ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ
ﭼﺸﻢ رو ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻓﻘﻄ ﺷﻤﺮدم
دَﻪ ﺑﻴﺴﺖ دﻳﮕﻪ ﻧﺸﻤﺮدم
دﻳﺪم ﮔﻠﺎی ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﮋﻣﺮدن
وﻗﺘﻰ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﻳﺪم ﻛﻪ ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪی
ﮔﻔﺘﻢ “ﭽﺮا ﻧﻤﻴﺎی ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﺸﻴﻨﻴ”
ﮔﻔﺘﻰ “ﺒﻴﻦ درداﻣﻮن ﻳﻪ ﺑﺎری
وﻗﺖ اﻳﻦ رﺳﻴﺪه دﻳﮕﻪ ﺗﻨﻬﺎﻣﻮن ﺑﺬارﻳ”
ﻫﻪ ﭼﻪ ﺣﺲ ﺑﺪی ﻫﻴﭽﻰ دوﺑﺎره ﻧﻤﻴﺸﻪ ﻣﺜﻞ ﻗﺪﻳﻢ
ﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮه ﺗﻮ ﺑﻄﻦ ﻗﺼﻪ ﻧﺮﻳﻢ
ﺳﺎده از ﻳﻪ روح زﺧﻤﻰ ﻳﻪ ﺟﺴﻢ ﺿﻌﻴﻒ
ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺰار ﺗﺎ ﻣﺸﻐﻠﻪ
واﺳﺶ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﻧﺸﻜﻨﻪ
راه دور ﻧﻤﻴﺮه ﻛﻪ واﺳﻪ ﺑﭽﻤﻪ
زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪم ﺑﺎﻟﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺮﭼﻤﺖ
ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺑﺎ اﻳﻦ اﻋﺼﺎب ﺧﺴﺘﻪ م
ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ ﻋﺼﺎی دﺳﺘﻢ
از اﻳﻦ ﻓﻜﺮا دﻳﮕﻪ ﻫﻴﭽﻰ ﻧﻤﻮﻧﺪ
دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﻰ ﻧﻤﻴﮕﻢ “ﭙﻴﺮ ﺷﻰ ﺟﻮوﻧ”
ﻳﻪ ﻛﻢ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ وا ﻛﻦ
ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻦ
ﺑﻪ ﻣﻨﻰ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺘﻮ ﺑﺎ اﺷﮏ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺗﺮ ﻧﻤﻰ ﻛﺮدم
ﻧﮕﺎﻫﺘﻮ ﻓﻬﻤﻴﺪم از اﻳﻨﺠﺎ دارم ﻣﻴﺮم
دﻳﮕﻪ ﺑﺎزم ﺑﻪ اون ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﺮﻧﻤﻴﮕﺮدم