دانلود مداحی در باغ شهادت را نبندید از صادق آهنگران + متن نوحه

ﺳﺒﻜﺒﺎﻟﺎن ﺧﺮاﻣﻴﺪﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ
ﻣﺮا ﺑﻴﭽﺎره ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ
ﺳﻮاران ﻟﺤﻈﻪ ای ﺗﻤﻜﻴﻦ ﻧﻜﺮدﻧﺪ
ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻧﻜﺮدﻧﺪ
ﺳﻮاران از ﺳﺮ ﻧﻌﺸﻢ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ
ﻓﻐﺎﻧﻬﺎ ﻛﺮدم اﻣﺎ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻨﺪ
اﺳﻴﺮ و زﺧﻤﻰ و ﺑﻰ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻦ
رﻓﻴﻘﺎن اﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﻮدا ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻨ؟
رﻓﻴﻘﺎن رﺳﻢ ﻫﻤﺪردی ﻛﺠﺎ رﻓﺘ؟
ﺟﻮاﻧﻤﺮدان ﺟﻮاﻧﻤﺮدی ﻛﺠﺎ رﻓﺘ؟
ﻣﺮا اﻳﻦ ﭘﺸﺖ ﻣﮕﺬارﻳﺪ ﺑﻰ ﺗﺎب
ﮔﻨﺎﻫﻢ ﭼﻴﺴﺖ ﭘﺎﻳﻢ ﺑﻮد در ﺧﻮاب
اﮔﺮ دﻳﺮ آﻣﺪم ﻣﺠﺮوح ﺑﻮدم
اﺳﻴﺮ ﻗﺒﺾ و ﺑﺴﻄ روح ﺑﻮدم
در ﺑﺎغ ﺷﻬﺎدت را ﻧﺒﻨﺪﻳﺪ
ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﭽﺎرﮔﺎن زان ﺳﻮ ﻧﺨﻨﺪﻳﺪ
رﻓﻴﻘﺎﻧﻢ دﻋﺎ ﻛﺮدﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ
ﻣﺮا زﺧﻤﻰ رﻫﺎ ﻛﺮدﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ
رﻫﺎ ﻛﺮدﻧﺪ در زﻧﺪان ﺑﻤﺎﻧﻢ
دﻋﺎ ﻛﺮدﻧﺪ ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻤﺎﻧﻢ
ﺷﻬﺎدت ﻧﺮدﺑﺎن آﺳﻤﺎن ﺑﻮد
ﺷﻬﺎدت آﺳﻤﺎن را ﻧﺮدﺑﺎن ﺑﻮد
ﭼﺮا ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻧﺮدﺑﺎن را؟
ﭼﺮا ﺑﺴﺘﻨﺪ راه آﺳﻤﺎن را؟
ﻣﺮا ﭘﺎﻳﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﺮدﺑﺎن ﺑﻮد
ﻣﺮا دﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﺑﺎم آﺳﻤﺎن ﺑﻮد
ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﻟﺎ رﻓﺘﻪ ای ﻣﻦ در زﻣﻴﻨﻢ
ﺑﺮادر رو ﺳﻴﺎﻫﻢ ﺷﺮﻣﮕﻴﻨﻢ
ﻣﺮا اﺳﺐ ﺳﭙﻴﺪی ﺑﻮد روزی
ﺷﻬﺎدت را اﻣﻴﺪی ﺑﻮد روزی
در اﻳﻦ اﻃﺮاف ﮔﻮش ای دل ﺗﻮ ﺑﻮدی
ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﻰ ﺷﺒﻰ ﻏﺎﻓﻞ ﺗﻮ ﺑﻮدی
ﺑﮕﻮ اﺳﺐ ﺳﭙﻴﺪم را ﻛﻪ دزدﻳﺪ
اﻣﻴﺪم را اﻣﻴﺪم را ﻛﻪ دزدﻳﺪ
ﻣﺮا اﺳﺐ ﭼﻤﻮﺷﻰ ﺑﻮد روزی
ﺷﻬﺎدت ﻣﻰ ﻓﺮوﺷﻰ ﺑﻮد روزی
ﺷﺒﻰ ﭼﻮن ﺑﺎد ﺑﺮ ﺑﺎﻟﺶ ﺧﺰﻳﺪم
ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﺎﻧﻪ ی ﺳﺎﻗﻰ دوﻳﺪم
ﭼﻬﻞ ﺷﺐ راه را ﺑﻰ وﻗﻔﻪ راﻧﺪم
ﭼﻬﻞ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺳﺎﻗﻰ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﺪم
ﺑﺒﻴﻦ ای دل ﭼﻘﺪر اﻳﻦ ﻗﺼﺮ زﻳﺒﺎﺳﺖ
ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻗﻰ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎﺳﺖ
دﻟﻢ ﺗﺎ دﺳﺖ ﺑﺮ داﻣﺎن در زد
دو دﺳﺘﻰ ﺳﻨﮓ ﺷﻴﻮن را ﺑﻪ ﺳﺮ زد
اﻣﻴﺪم ﻣﺸﺖ ﻧﻮﻣﻴﺪی ﺑﻪ در ﻛﻮﻓﺖ
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻗﻔﻞ در ﻣﻴﺦ ﻗﺪر ﻛﻮﻓﺖ
ﭼﻪ درد اﺳﺖ اﻳﻦ ﭼﻪ درﻓﺼﻞ اﻗﺎﻗﻰ
ﺑﻪ روی ﻋﺎﺷﻘﺎن در ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺎﻗﻰ
ﺑﺮ اﻳﻦ در وای ﻣﻦ ﻗﻔﻠﻰ ﻟﺠﻮج اﺳﺖ
ﺑﺠﻮش ای اﺷﮏ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﺮوج اﺳﺖ
در ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ را ﮔﻴﺮم ﻛﻪ ﺑﺴﺘﻨﺪ
ﻛﻠﻴﺪش را ﭼﺮا ﻳﺎ رب ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ؟
رﻫﺎ ﻛﺮدن در زﻧﺪان ﺑﻤﺎﻧﻢ
دﻋﺎ ﻛﺮدن ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻤﺎﻧﻢ
ﻣﻦ آﺧﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﺎﻧﺪن ﻧﺪارم
ﺧﺪاﻳﺎ ﺗﺎب ﺟﺎن ﻛﻨﺪن ﻧﺪارم
دﻟﻢ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻳﺎ رب ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟
در ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻛﻰ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﺑﻴﺎ ﺑﺎز اﻣﺸﺐ ای دل در ﺑﻜﻮﺑﻴﻢ
ﺑﻴﺎ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﺤﻜﻤﺘﺮ ﺑﻜﻮﺑﻴﻢ
ﻣﻜﻮب ای دل ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻰ دﺳﺖ ﺑﺮ دﺳﺖ
در اﻳﻦ ﻗﺼﺮ ﺑﻠﻮر آﺧﺮ ﻛﺴﻰ ﻫﺴﺖ
ﺑﻜﻮب ای دل ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻗﺼﺮ ﻧﻮر اﺳﺖ
ﺑﻜﻮب ای دل ﻣﺮا ﺷﺮم ﺣﻀﻮر اﺳﺖ
ﺑﻜﻮب ای دل ﻛﻪ ﻏﻔﺎر اﺳﺖ ﻳﺎرم
ﻣﻦ از ﻛﻮﺑﻴﺪن در ﺷﺮم دارم ﺷﺮم دارم ﺷﺮم دارم
ﺑﻜﻮب ای دل ﻛﻪ ﺟﺎی ﺷﮏ و ﻇﻦ ﻧﻴﺴﺖ
ﻣﺮا ﻫﺮﭼﻨﺪ روی در زدن ﻧﻴﺴﺖ
ﻛﺮﻳﻤﺎن ﮔﺮﭼﻪ ﺳﺘﺎراﻟﻌﻴﻮﺑﻨﺪ
ﮔﺪاﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﻮﺑﻨﺪ ﺧﻮﺑﻨﺪ
ﺑﻜﻮب ای دل ﻣﺸﻮ ﻧﻮﻣﻴﺪ از اﻳﻦ در
ﺑﻜﻮب ای دل ﻫﺰاران ﺑﺎر دﻳﮕﺮ
دﻟﺎ ﭘﻴﺶ آی ﺗﺎ داﻏﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ
ﺑﮕﻮﺷﺪ ﻗﺼﻪ ای ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ
ﺑﺮون آﻳﻰ اﮔﺮ از ﺣﻔﺮه ی ﻧﺎز
ﺑﻪ روﻳﺖ ﻣﻰ ﮔﺸﺎﻳﻢ ﺳﻔﺮه ی راز
ﻧﻤﻰ داﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﮕﻮﻳﻢ
دﻟﺎ ﺑﮕﺬار ﺗﺎ ﺣﺎﻟﺎ ﻧﮕﻮﻳﻢ
ﺑﺒﺨﺶ ای ﺧﻮب اﻣﺸﺐ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻢ
ﺧﻄﺎ در رﻓﺘﻪ از دﺳﺖ زﺑﺎﻧﻢ
ﻟﻄﻴﻔﺎ رﺣﻤﺘﺎ ﺑﺮﻣﻦ ﺿﻌﻴﻔﻢ
ﻗﻮی ﺗﺮ از ﻣﻦ ﻫﺴﺖ اﻣﺸﺐ ﺣﺮﻳﻔﻢ
ﺷﺒﻰ ﺗﺮک ﻣﺤﺒﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم
ﻣﻴﺎن ذره ی ﺷﺐ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮدم
ﻧﻰ ام از ﻧﺎﻟﻪ ی ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﻬﻰ ﺑﻮد
ﺳﺮم ﺑﺮ ﺧﺎک ﻃﺎﻗﺖ ﺳﺮ ﻧﻤﻰ ﺳﻮﺧﺖ
زﺑﺎﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻰ ﻧﻤﻰ زد
ﺳﻜﻮﺗﻢ ﻇﺮف ﺑﺮ ﻇﺮﻓﻰ ﻧﻤﻰ زد
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺧﺎل در ﺟﺎﻳﻰ ﻧﻤﻰ ﻛﻮﻓﺖ
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ اﺷﮏ ﻏﻢ ﭘﺎﻳﻰ ﻧﻤﻰ ﻛﻮﻓﺖ
دﻟﻢ در ﺳﻴﻨﻪ ﻗﻔﻠﻰ ﺑﻮد ﻣﺤﻜﻢ
ﻛﻠﻴﺪش ﺑﻮد در درﻳﺎﭼﻪ ﻏﻢ
اﻣﻴﺪم ﮔﺮد اﻣﻴﺪی ﻧﻤﻰ ﮔﺸﺖ
ﺷﺒﻢ دﻧﺒﺎل ﺧﻮرﺷﻴﺪی ﻧﻤﻰ ﮔﺸﺖ
ﺣﺒﻴﺒﻢ ﻗﺎﺻﺪی از ﻣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد
ﭘﻴﺎﻣﻰ ﺑﺎ ﺑﻠﻮری از ﻣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد
ﻛﻪ ﻣﻰ داﻧﻢ ﺗﻮ را ﺷﺮم ﺣﻀﻮر اﺳﺖ
ﻣﺸﻮ ﻧﻮﻣﻴﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﻗﺼﺮ ﻧﻮر اﺳﺖ
اﻟﺎ ای ﻋﺎﺷﻖ اﻧﺪوﻫﮕﻴﻨﻢ
ﻧﻤﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﺗﻮ را ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ
اﮔﺮ آه ﺗﻮ از ﺟﻨﺲ ﻧﻴﺎز اﺳﺖ
در ﺑﺎغ ﺷﻬﺎدت ﺑﺎز ﺑﺎز اﺳﺖ
ﻧﻤﻰ داﻧﻢ ﻛﻪ در ﺳﺮ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﻮداﺳﺖ
ﻫﻤﻴﻦ اﻧﺪازه ﻣﻰ داﻧﻢ ﻛﻪ زﻳﺒﺎﺳﺖ
ﺧﺪاوﻧﺪا ﭼﻪ درد اﺳﺖ اﻳﻦ ﭼﻪ درد اﺳﺖ
ﻛﻪ ﻓﻮﻟﺎد دﻟﻢ را آب ﻛﺮده اﺳﺖ
ﻣﺮا ای دوﺳﺖ ﺷﺮم ﺑﻨﺪﮔﻰ ﻛﺸﺖ
ﭼﻪ ﻟﻄﻒ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﺮا ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻰ ﻛﺸﺖ